Koliberek- Academy of Energy : WYBACZENIE PIERWSZY KROK KU WYZWOLENIU DUSZY

WYBACZENIE PIERWSZY KROK KU WYZWOLENIU DUSZY

Witajcie kochani

WYBACZYĆ TO NIE ZNACZY ZAPOMNIEĆ, ALE POZBYĆ SIĘ TRUCIZNY Z SERCA.

To umieć też przyjąć coś takie, jakie jest bez dokarmiania iluzji umysłu.

To wreszcie mieć wolność wyboru i umieć ponosić Ich konsekwencje.

Wybaczyć to nie znaczy zapomnieć.

Nawet szkoda by było, bo jakaś LEKCJA zawsze się za tym kryje.

Chodzi o UZDROWIENIE trudnej dla nas energii, bo ona powoduje blokady.

Już sama zmiana paradygmatu z myślenia "Co mi to zrobiło?" na "Co mnie to nauczyło?" dużo daje.

Trzeba puścić przeszłość, żeby nie zatruwała teraźniejszości i naszych wyborów w przyszłości.

To co było, było.

Nie możemy być więźniem tego, na co nie mamy już wpływu.

Jedyne na co mamy wpływ to tak naprawdę chwila obecna.

Tylko TU żyjemy, w TERAZ.

Czasami też trzeba umieć wybaczyć SAMEMU SOBIE i się więcej samo nie biczować w myślach.

Nie ciągnąć za sobą poczucia winy, bo ono nam nie służy.

Nie jesteśmy idealni.

Nie musimy być.

Wszak nie ma IDEAŁU we wszechświecie, a gonimy za swoimi wyobrażeniami, nie wiedząc, że to nas gubi.

Umiejętność PRZYJĘCIA wszystkiego tym, CZYM JEST i jakie jest w chwili obecnej, w swojej prawdziwej istocie, otwiera wrota naszej DUSZY i pozwala uwolnić się z ILUZJI umysłu.

Wybaczanie i przyjęcie pozwala uwolnić się z przeszłości, otrzepać ze starych warstw pyłu i kurzu.

Tylko tak możemy otworzyć się na NOWE w naszym życiu.

Nie stygmatyzujmy się w cierpieniu, nie zastygajmy w ranach z przeszłości.

Nie gloryfikujmy go.

Nie krzyżujmy się nawzajem i nie samobiczujmy.

Podobno ktoś już kiedyś umarł na krzyżu i odkupił nasze winy...

Jedno z najpiękniejszych uczuć, jakich możemy doświadczać to uświadomienie sobie "nie jestem nikomu nic winien" i "nikt nie jest mi nic winien".

Nie jestem tu ZA KARĘ (nawet jeśli mamy przekonanie, że może tak być w swej istocie Dopiero wyjście z mentalności OFIARY otwiera przestrzeń prawdziwej wolności wyboru, ale też osobistej odpowiedzialności za nie i ponoszenia konsekwencji.

Mam WOLNĄ WOLĘ i PRAWO WYBORU swoich myśli, swoich uczuć, swoich słów, swojego zachowania, pracy, partnera.

Moje życie odzwierciedla moje przekonania i wybory, jakich dokonuję każdego dnia. Jest ich naturalną konsekwencją.

Tylko takie podejście może uczynić nas w pełni SOBĄ.

Dopiero wówczas rozumiemy, że apoteoza cierpienia i męczennictwa nikomu nie służy.

Nauka wybaczania sobie i innym, przyjęcia rzeczy takimi, jakie są, to wyjście z zaklętego kręgu cierpienia, otwarcie ku nowemu i pozwolenie na to, by ziarna radości i szczęścia mogły swobodnie wykiełkować w naszym życiu.

To jest też ciągłe powstawanie jak FENIKS Z POPIOŁÓW, prawdziwe odradzanie i zmartwychwstanie.

Jak nauczyć się wybaczać?

Na pewno z serca.

Samo powiedzenie czegoś umysłem i podstawienie pozytywnej emocji niewiele daje. Na jakiś czas i owszem pozwala trochę zapomnieć i żyć w miarę szczęśliwie.

Jednak przypomina to wówczas trochę zamiatanie pod dywan.

Bałagan zostaje, tylko że głęboko schowany.

Nieuświadomiony, wychodzi w snach, wydziera się z podświadomości.

Prawidłowe rozpoznanie bólu i jego zrozumienie dużo daje.

Jednak nie ma co za długo mielić i na nowo odtwarzać go w sobie.

Osobiście uważam, że lepiej się z tym raz, a poważnie rozprawić, przeżyć, przepuścić emocje przez siebie, jednak za bardzo się z nimi nie utożsamiać, wybaczyć z serca, ranę zasklepić miłością do siebie i puścić.

Powiedzieć sobie, że "tu i teraz" mam prawo do szczęśliwego życia i takie wybieram. Przeszłość zwracam przeszłości i nie chcę dźwigać zbędnego bagażu przez pół życia. A potem taki proces odtwarzać na co dzień dla higieny duszy, umysłu i ciała.

Nie trzymać uraz zbyt długo w sobie.

Umiejętność wybaczania może być cudownym lekiem na wiele cywilizacyjnych chorób...

Życie jest życiem.

Ludzie są ludźmi.

Będą nas ranić, nawet jeśli nie mają takich intencji.

Zwłaszcza, gdy ich program z przeszłości za rezonuje z naszym.

W zasadzie to nawet nie ONI nas ranią, ale nasze utożsamianie się z ich przekonaniem, nasza reakcja na to, co robią.

Pozwólmy jednak sobie przyjmować rzeczy takie jakie są, nas takich, jacy jesteśmy i ludzi tacy, jacy są.

Pozwólmy sobie, ludziom, zdarzeniom być nieidealnymi.

Nie dokarmiajmy iluzji.

Pozwólmy sobie na pełny przepływ energii życiowych w sobie.

Nauczmy się też wybaczać tym PRAWDZIWYM ludziom i prawdziwym sobie.